Dag 4 Vianden - Maastricht

Dit is vakantie, maar ook een uitdaging. Een test misschien zelfs. Goede voorbereidingen en een strakke planning, zijn ook onderdeel van deze onderneming, zeker bij deze laatste, langste etappe van 180 km. Niet eerder dan 7.30 uur kan hier ontbeten worden. Dus zit ik direct "in tenue" aan het ontbijt, alles zo veel mogelijk ingepakt met de liters in flessen en bidons. (Alleen is het vandaag juist koel, bewolk en dreigt er zelfs regen). Het liefelijke van het vorige deel van de route is er metaan vanaf. Stoere wanden rondom Vianden, en het sombere weer zetten de toon op deze vroege zaterdagochtend. Wegomleidingen en rotzooi op de weg en vooral de tegenwind zorgen ervoor dat het gemiddelde niet boven de 18 km uitkomt. Dat wordt een latertje op deze manier. Ik laat het ten koste van de rustpauzes gaan. 12.30 uur "dus lunchen" in een bushokje bij Schönberg in België, nog lang niet op de helft. Je komt ook hier zelden iemand tegen. Af en toe passeren er een paar Vaude-tassen, overduidelijk Nederlanders die richting Rome rijden, alleen met vrienden of als setje. Ik wil naar huis en dwing me tegelijkertijd om te genieten. Dit is de langste dag, met de meeste genieturen op de fiets!

Na stukken van de oude spoorlijn Vennbahn moeten de Hoge Venen nog doorkruist worden. Donkere monocultuur van sparren, stenen hobbelwegen en gebrek aan reisgenoten geven een desolate indruk. De geur van bloeiende brem geeft weer dat oude vertrouwde gevoel van voorjaarsvakanties in de Ardennen. Boek van L.P. de Bende van Jan de Lichte zal zich niet hier afgespeeld hebben, maar zo'n zelfde duistere sfeer roepen deze kilometers bij me op. Pech aan de fietstassen, bij een kuil stuiteren zee van de drager af. Daarvoor raakte er al een lusje verstrikt in de derailleur. Vuile handen, schrik en vertraging, geen onherstelbare schade.

Richting Lac Eupen breekt de zon weer door. Ik zit boven de 100 kilometer. Kan de verleiding makkelijk weerstaan om in de staart van pelotons Nederlanders aan te sluit. Laat ze maar gaan met hun carbon frames. Mijn sport is nu gezond en wel thuis komen.

Het laatste stuk van de route staat niet om m'n GPS. Dus kaartjes lezen, vragen, borden kijken. Uiteindelijk de grensovergang. Liever gezegd: een grenspaal aan de zijkant van de weg in Sippenaeken.